Ehlu sunneti në themelet e besimit (bazat e fesë) mbështeten në ate me të cilën ka ardhur Pejgamberi. Dhe esenca e fesë është; besimi në ate me të cilën ka ardhur Pejgamberi, sikur që u sqarua më parë. Dhe mu për këte është se dy ajetet e fundit të sures Bekare kanë një rëndësi të madhe, ngase ngërthejnë në vete këtë esencë, që nuk është në ajete vecc këtyre dy ajeteve. Në sahihejnet (dy sahihet, sahihul-Buhari dhe sahihul-Muslim), përcillet nga Ebi Mes’ud Ukbe ibën Amr, nga Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, se ka thënë: “”Kush i lexon dy ajetet e fundit të sures Bekare, në mbrëmje, i mjaftojnë.” (Buhari nr.4008, Muslim 808, etj. Fjala-i mjaftojnë- ka kuptimin se i mjaftojnë në vend të namazit të natës, ose në përgjithësi është në vend të leximit të Kur’anit, ose për mbrojtje nga Shejtani dhe sherri i tij, ose se i mjaftojnë këta dy ajete për ta larguar sherrin e njerëzve dhe xhinnëve. Transmeton Ahmedi 4/118 nga Ebu Mesud el-Bedri, merfu: “Kush i lexon dy ajetet e fundit të sures Bekare, në mbrëmje, i mjaftojnë në vend të kijamul-lejl [namazit të natës]”. Dhe në Tirmidhi (2882) dhe në Mustedrek (2/260) të cilën e vlerëson sahih nga Nu’man ibën Beshir, merfu: “Vërtet Allahu solli Librin dhe zbriti në te dy ajete me të cilat përfundoi suren Bekare, po u lexuan ato në ndonjë shtëpi, nuk i afrohet asaj shejtani tre netë”. Thotë Hafidhi në “el-Feth” [Ibën Haxher el-Eskalani në librin “Fethul Bari”], 9/56: dhe këto dyja sikur janë të veçuara me këte ngase ngërthejnë në vete lavdërimin për sahabet, lavdërimin për lidhjen e tyre të bukur ndaj Allahut, drejtimin e tyre ndaj Tij, kthimin e tyre kah Ai, dhe ate që u është dhënë në përgjigje të kërkesave të tyre.”)
Dhe në sahihun e Muslim nga Ibën Abbas, radijallahu anhuma, që: “duke qenë në ndejë Xhibrili te Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ndëgjoi një krismë mbi te, ngrejti kokën dhe tha: kjo është një derë nga qielli që u hap sot, nuk është hapur asnjëherë deri më sot, dhe zbriti nga aty një melek, dhe tha: ky është melek që ka zbritur në tokë, nuk ka zbritur asnjëherë deri më sot, dha selam dhe tha: të përgëzoj për dy nure (drita) të cilat të janë dhënë, e që nuk i janë dhënë asnjë pejgamberi para teje: sureja Fatiha dhe fundi i sures Bekare, nuk lexon asnjë harf (shkronjë) nga ato e që të mos ipet ajo” (Muslim, nr.806, Nesai 2/138.) (jipet ajo që kërkohet në këto ajete, ato të sures Fatiha dhe dy ajetet e fundit të Bekare, ajete këto në të cilat ka shumë dua, lutje sh.p. )
Shkëputur nga: Sherh el-Akide et-tahavijje, nga Imam Ibën Ebi Izz el-Hanefi, v.2, f. 404, botim i Daru Hixhr, botim i katërt, 1998.
Redaktorë: AbdulMuhsin et-Turki dhe Shuajb Arnauti
Shtojcë:
Dy ajetet nga sure Bekare
آمَنَ الرَّسُول ُ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَمَلآئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لاَ نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ لاَ يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إلاَّ وُسْعَهَا لَهَا مَا كَسَبَتْ وَعَلَيْهَا مَا اكْتَسَبَتْ رَبَّنَا لاَ تُؤَاخِذْنَا إِنْ نَسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا رَبَّنَا وَلاَ تَحْمِلْ عَلَيْنَا إِصْرًا كَمَا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِنَا رَبَّنَا وَلاَ تُحَمِّلْنَا مَا لاَطَاقَةَ لَنَا بِهِ وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَاأَنْتَ مَوْلاَنَا فَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِين
Transkripti:
Amener-resulu bima unzile ilejhi min Rabbihi vel-mu`minun, kul-lun amene bil-lahi ve melaiketihi ve kutubihi ve rusulihi, la nuferriku bejne ehadin min rusulihi ve kalu semi`na ve eta`na gufraneke Rabbena ve ilejkel mesiir. La jukel-lifull-llahu nefsen il-la vus`aha leha ma kesebet ve ّalejha mektesebet. Rabbena la tuahidhna in nesina ev ahta`na, Rabbena ve la tahmil ّalejna isren kema hameltehu ّalel-ledhine min kablina, Rabbena ve la tuhammilna ma la takate lena bihi, vaّfu ّanna vagfirlena verhamna ente mevlana fensurna ّalel-kavmil-kafirin.
Përkthimi:
“I dërguari i besoi asaj që iu shpall prej Zotit të Tij, si dhe besimtarët. Secili i besoi All-llahut, melekëve të Tij, shpalljeve të Tij dhe të dërguarve të Tij. Ne nuk bëjmë dallim në asnjërin nga të dërguarit e Tij dhe thanë: “Dëgjuam dhe respektuam. Kërkojmë faljen tënde o Zoti ynë, te Ti është ardhmëria (jonë)”. “All-llahu nuk ngarkon askë përtej mundësive të tij, atij (njeriut) i takon ajo që e fitoi dhe atij i bie ajo (e keqe) që e meritoi. “Zoti ynë, mos na dëno nëse harrojmë ose gabojmë! Zoti ynë, mos na ngarko neve ba¬rrë të rëndë siç i ngarkove ata pa¬ra nesh! Zoti ynë, mos na ngarko me atë për të cilën nuk kemi fuqi! Na i mbulo të këqiat, na fal dhe na mëshiro. Ti je Mbrojtësi ynë, pra na ndihmo kundër popullit pabesimtarë!)”
Imam Ibën Ebi Izz el-Hanefi,
